Het begon met wat duizeligheid
Ondertussen stond ik voor het raam haar op te wachten want het duurde te lang voordat ze thuis zou komen. Opeens stopte er een auto voor het huis, wat ik vreemd vond want ze kon zelf naar huis zei ze. De deur van de auto ging open en daar viel Luna uit de auto op straat. Ondanks dat ik net was bevallen, rende ik samen mer de kraamverzorgster naar buiten. Gelukkig ging de kraamverzorgster meteen haar polsslag meten en ik rende weer naar binnen om de dokter te bellen. Nadat de dokter binnen was kwam al snel de ambulance en die trokken snel aan de bel want Luna haar oog en mond hingen scheef en haar arm en been vielen uit. Daar ging me meisje in de ambulance met sirenes en ik kon alleen maar thuis afwachten… Telefoon hield ik in mijn hand wachtend op goed nieuws, maar wat is dat een erg moment. Eenmaal in het ziekenhuis werd ze meteen behandeld voor een herseninfarct.
Nadat ze door de MRI-scanner is geweest en een infarct niet het geval paar dagen later bleek ze een ontsteking te hebben aan haar ruggenmerg. Ze kreeg veel medicijnen maar Luna bleef hoge koorts houden en werd weer steeds zieker. Wij wilde graag naar een ander ziekenhuis waar ze meer gespecialiseerd zijn en dat werd Groningen. Luna heeft 3 weken doorgebracht in Groningen en daar werd besloten dat ze naar het revalidatiecentrum Roessingh ging in Enschede.
Natuurlijk was dit weer even een moeilijke stap weer allemaal nieuwe artsen,therapeuten,verpleging en kinderen waren maar Luna voelde zich al gauw thuis. Ze heeft in drie maanden dat ze daar heeft gezeten zoveel geleerd en we zijn zo trots op haar dat ze eindelijk 19 september 2019 met ontslag naar huis mocht. Nu we thuis zijn gaan we vast tegen dingen aanlopen maar dat gaat helemaal goed komen.
Hier hebben we alle vertrouwen in.